"Starałam się nie mieszać w relacje córki z mężem": A teraz ona twierdzi, że z powodu mojej bierności nie udało im się uratować małżeństwa

Moja córka Julia ma niezły charakterek. Wychowywaliśmy ją wspólnie z mężem w ciszy i spokoju, nie przeklinaliśmy w domu, nie podnosiliśmy głosu.

A Julia wdała się w babcię. Ona była wybuchowa, hałaśliwa, ostra, lubiła stawiać na swoim, obrażać się i nigdy nikogo nie słuchała.

Pomimo tego, że Julia nigdy nie widziała swojej babci, zachowuje się dokładnie tak, jak ona. Nie znosi krytyki i wszystkie rady przyjmuje z przymrużeniem oka.

Mój mąż i ja od lat staramy się uspokoić córkę, skierować ją na właściwą drogę. Ale rozmowy i zakazy do niczego nie prowadziły.

Już w przedszkolu Julia nauczyła się manipulować ludźmi i w razie czego dostawać to, czego się chce, prawie nie podnosząc głosu.

Coraz częściej podkreślała to, co chciała usłyszeć, a nie to, co było konieczne. Każda uwaga ją raniła i wywoływała histerię.

Okres nastoletni był dla nas szczególnie trudny. Bałam się o córkę, martwiłam się, że coś jej się wymsknie i, nie daj Boże, zacznie brać narkotyki lub zajdzie w ciążę. Owszem, nic takiego się nie stało, ale zszargała nerwy moje i mojego męża.

Kiedy Julia skończyła szkołę, oświadczyła, że jest dorosła i będzie teraz mieszkać osobno. Potem zarzuciła plecak na ramię i razem z koleżanką wynajęły mieszkanie w innej części miasta.

Nie poszła na studia, uznała, że zarabianie pieniędzy jest teraz dla niej ważniejsze. Przez dwa lata prawie się nie widywaliśmy. Rzadko odbierała telefony, nigdy nie przyjeżdżała w odwiedziny.

Ten okres odjął mi wiele lat, cały czas czekałam na telefon z policji lub szpitala z wiadomością, że coś się stało mojej córce.

Potem wszystko zaczęło się zmieniać. Moja córka najpierw sporadycznie, a potem coraz częściej zaczęła przychodzić do mnie i mojego męża w weekendy, piliśmy razem herbatę cicho i spokojnie, zapominając o starych urazach.

Znowu próbowałam dać córce kilka wskazówek dotyczących gotowania i prac domowych, ale ona surowo powiedziała, że wie, jak zrobić wszystko sama.

Później okazało się, że Julia ma chłopaka, Konrada. Był spokojny i uśmiechnięty, potrafił ją uspokoić i przekręcał konflikty na żarty. Obok niego moja córka wyglądała na szczęśliwą i bardziej zrównoważoną. Wkrótce młoda para wzięła ślub.

Ja, widząc związek Julii i Konrada, miałam nadzieję, że moja córka w końcu dorosła i zrozumiała, że jej zachowanie było po prostu dziecinne. Ale myliłam się. Rodzinna sielanka nowożeńców trwała zaledwie kilka miesięcy.

Ich małżeństwo, jak wiele innych, nie przetrwało próby codzienności. Zaczęły się znowu „humory” Julki. Za każdym razem po kłótni z mężem córka przychodziła do mnie i zostawała na noc.

Wiedząc, jak bardzo nie toleruje rad, po prostu po cichu obserwowałam z boku, jak skończy się cała historia.

W pewnym momencie przysięgła, że już nigdy nie przekroczy progu jego mieszkania. Minęło jednak kilka dni i znowu się pogodzili, jak gdyby nigdy nic.

Jak się jednak okazało, cierpliwość zięcia również ma swoje granice. Pewnego dnia, wracając do domu po kolejnym konflikcie, Julia znalazła na stole kartkę. Konrad odszedł i zaproponował jej rozwód.

Tego dnia córka wpadła w prawdziwą histerię. Nie dość, że mąż ją zostawił, to jeszcze została zwolniona z pracy. Przez dwa tygodnie opiekowałam się córką jak małym dzieckiem, gotowałam jej jedzenie i próbowałam odwrócić jej uwagę rozmowami po pracy.

Ale pewnego wieczoru, kiedy weszłam do mieszkania, zastałam córkę z walizką w rękach.

- To wszystko twoja wina! - Julia zaatakowała mnie od progu.

- Cześć kochanie! Po co się spakowałaś? I co jest moją winą? - Zapytałam zdezorientowana.

- To twoja wina, że Konrad mnie zostawił! Widziałaś, że nie może mnie znieść, - mogłaś mnie powstrzymać, - córka nadal się rzucała.

- Ale ty nigdy nie słuchałaś moich rad i mówiłaś, że sama wszystko załatwisz - przypomniałam Julii.

- A ty spróbowałaś raz i po prostu patrzyłaś, jak moje małżeństwo się rozpada - Julka nie szczędziła mi przykrych słów.

- Nie bądź taka. Nie jestem winna żadnej z twoich kłótni z Konradem. Jesteście dorośli i sami o wszystkim zdecydowaliście. Co to ma wspólnego ze mną? - zapytałam córkę.

- Tak, to zawsze nie ma nic wspólnego z tobą, dzięki za pomoc. Wynoszę się stąd. Miałam rację wyprowadzając się z tego mieszkania zaraz po szkole. Szkoda, że wróciłam - powiedziała do mnie Julia i wyszła, trzaskając drzwiami.

Nie spodziewałam się takiego obrotu spraw. Przez te wszystkie dni po rozstaniu córki z mężem starałam się otaczać ją troską i uwagą, nie ingerowałam w jej życie, na jej własne życzenie. Ale i tak w jej mniemaniu to ja jestem źródłem wszystkich jej problemów.

Niestety, moja dziewczynka nie dorosła i nadal próbuje znaleźć winnego wszystkich swoich kłopotów.

Źle mi z tym, że uważa mnie za złą matkę. Ale prawdę mówiąc, nie zamierzam już zmieniać jej zdania. W końcu to jej życie i może robić, co chce.

Główne zdjęcie: wazne